افرادی که در مسیر زندگی به بلوغ عاطفی و فکری و شخصیتی میرسند ، خودبخود ، در سکوتی خاص قرار میگیرند
که لبریز محبت و مهربانی است.
برای این افراد ، قضاوت شدن توسط دیگران ، اهمیتی ندارد ، زیرا که آنان ، نگران تصویر ذهنی دیگران در مورد خودشان نیستند.
این افراد از میدان مسابقه ، خارج شده اند ، و خود را با دیگران مقایسه نمیکنند ، حتی اگر دیگران ، آنها را بازنده بدانند ، برایشان ، اهمیتی ندارد.
افراد بالغ ، به نقطه ای رسیده اند که فهمیده اند ، زندگی ، مثل یک بازی ، برای آمدن و نماندن است.
آنها فهمیده اند که بهترین مواجهه با زندگی ، مهربانی است.
افراد بالغ ، در مواجهه با دیگران ، به خوبی و زیبایی افراد ، اشاره میکنند و دیگران ، در مقابل افراد بالغ ، نسبت به خودشان ، احساس خوبی پیدا میکنند.
افراد بالغ ، اگر انتقادی هم میکنند ، یک انتقاد عقلانی است و انتقادشان ، بر اساس تنش و تخریب نیست.
افراد بالغ ، در صورت نیاز ، نظرشان را اعلام میکنند و سعی بر به کرسی نشاندن نظرشان ندارند.
میگویند و عبور میکنند و اینکه طرف مقابل ، بپذیرد یا نپذیرد ، برایشان اهمیتی ندارد.
افراد بالغ ، از چسبیدن به سیستمهای فکری و فلسفی و عرفانی ، فارغند ، آنها ، مطالعه میکنند و با دقت ، به نظر دیگران توجه میکنند ، اما بنده یک شخص یا یک مکتب نمیشوند.
افراد بالغ ، از کسی ، بت نمیسازند.
با عدم جدیتی خاص ، زندگی میکنند که از ژرفای وجودشان آشکار میشود ، که همان وارستگی است.
افراد بالغ ، هم در زندگی هستند هم جدا از زندگی ، و به افکار و اشیا و اشخاص ، نمیچسبند.
افراد بالغ ، به رنجهایشان ، لبخند میزنند و میدانند که زندگی ، در گذر است.
مهربانی ، نشانه بلوغ است.